Videos για τον Μυθικισμό
Γνωρίζετε ελάχιστα για τον Μυθικισμό και θέλετε να μάθετε περισσότερα; Εδώ μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένα ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα βίντεο που συγκεντρώσαμε, τόσο στα αγγλικά, όσο και στα ελληνικά. Το άρθρο ανανεώνεται συνεχώς. Στα αγγλικά: Παρουσίαση των Μυθικιστικών θέσεων (της αστροθεολογικής σχολής) από την D.M Murdock (Acharya S). Συνέντευξη του καθηγητή Robert Price για το βιβλίο του The case against the case for Christ. Ολόκληρο το Μυθικιστικό ντοκιμαντέρ του Joseph Atwill, “Caesar’s Messiah”. Το ερασιτεχνικό Μυθικιστικό ντοκιμαντέρ του Brian Flemming, “The god who wasn’t there”. Η γεωγραφία του Ιησού. 10λεπτό Μυθικιστικό βίντεο από τον Βρετανό Μυθικιστή, Kenneth Humphreys. Διώρο Μυθικιστικό debate με τη συμμετοχή Μυθικιστών από ΗΠΑ και Αυστραλία (Richard Carrier, David Fitzgerald, Raphael Lataster, Neil Godfrey). Debate για την ιστορικότητα του Ιησού στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Συμμετέχουν ο Μυθικιστής Kenneth Humphreys και ο ιστορικιστής Gary Habermas. Στα ελληνικά: Παρακολουθήστε όλες τις ομιλίες του 1ου Πανελλαδικού Συνεδρίου για τον Μυθικισμό (Μάιος 2016) μέσω της ειδικής playlist που φτιάξαμε. Δείτε Παρακολουθήστε τους βιντεοχαιρετισμούς που μας εστάλησαν από το εξωτερικό με αφορμή το 1ο Πανελλαδικό Συνέδριο για τον Μυθικισμό (Μάιος 2016). Συνέντευξη του συγγραφέα και δημοσιογράφου Μηνά Παπαγεωργίου στον Αθήνα 9,84 για το βιβλίο “Το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού” (εκδ. Δαιδάλεος). Παρακολουθήστε υποτιτλισμένη την ομιλία του Δρ. Richard Carrier για τον μυθικό Ιησού. Παρακολουθήστε υποτιτλισμένο υλικό από τη σειρά ολιγόλεπτων μυθικιστικών βίντεο του Kenneth Humphreys . Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ “Caesar’s Messiah: The Roman conspiracy to invent Jesus” με ελληνικούς υπότιτλους. Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του BBC, “Είχε ο θεός γυναίκα;” με ελληνικούς υπότιτλους. Ο Μυθικισμός των Χριστουγέννων (με τους καθηγητές Μάνο Δανέζη και Στράτο Θεοδοσίου). Παρουσίαση του βιβλίου “Το Πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού: Το ρεύμα των Μυθικιστών” (εκδ. Δαιδάλεος) στη φιλοσοφική αίθουσα Εκατηβόλος στην Αθήνα. Η ομιλία του συγγραφέα και δημοσιογράφου Μηνά Παπαγεωργίου για τον Μυθικισμό, στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου του Δρ. Κώστα Λάμπου, “Θεός και Κεφάλαιο” (εκδ. Κουκκίδα). Απόσπασμα από την εκπομπή “Το Σύμπαν που αγάπησα” (ΕΤ3) των καθηγητών Στράτου Θεοδοσίου και Μάνου Δανέζη με σαφείς Μυθικιστικές προεκτάσεις αναφορικά με τη σχέση Ιησού-Αδώνιδος. Ο καθηγητής Θεολογίας και κοσμήτωρας της θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, Μάριος Μπέγζος, μιλά για την ιστορικότητα του Ιησού. Ο Μηνάς Παπαγεωργίου μιλά για την προβολή του ντοκιμαντέρ Caesar’s Messiah στην Αθήνα… …Και αναφέρεται στο υπό ανάπτυξη ντοκιμαντέρ του “Άδωνις και Ιησούς: Όψεις του Μυθικισμού στην Ελλάδα” στον...
Is the Vatican in shock over a ‘newly discovered’ Bible that says Jesus wasn’t crucified? (by D.M Murdock)
Many people have been circulating this supposed “news,” which isn’t new at all. Nor is the Vatican “shocked” by an old Syriac Bible purportedly from 1,500 years ago. There is nothing new in the Bible that the Vatican’s scholars and other experts have not known about for the past 18 centuries or so. By D.M Murdock (aka Acharya S) To begin with, Christian apologists rebut that the so-called Ankara Bible evidently is not 1,500 years old but may date from 1500 AD/CE at the earliest, while also contending that the book may be a “forgery.” In reality, this particular book may not be as ancient as is claimed, but its doctrines were not fabricated at that time. Indeed, the Ankara Bible’s “strange” doctrines of Jesus not being crucified and other peculiarities are simply a rehash of one of the many strains of Christianity that thrived from the second century AD/CE onward. This Syrian-Arab Christian perspective thus has been around for many centuries, since antiquity, based on the apocryphal Gospel of Barnabas and other such noncanonical texts. The contents of the Gospel of Barnabas include the following: It generally resonates better with existing Muslim views than with Christianity: it foretells the coming of Muhammad by name; rather than describing the crucifixion of Jesus, it describes him being raised up into heaven, similar to the description of Elijah in 2 Kings, Chapter 2; and it calls Jesus a “prophet” whose mission was restricted to the “house of Israel”. The ‘name’ Muhammad As concerns the claim that Barnabas “names” Muhammad/Mohammed, that title simply means “praised” or “praiseworthy,” so any book that includes the Arabic word for “praiseworthy” as an epithet could be said to be “predict Mohammed.” In other words, “Mohammed” is simply a title that could be applied to many people and probably was, long before a historical Mohammed supposedly existed. In this regard, it is also claimed that the name “Mohammed” was included in the Hebrew Bible or Old Testament/Tanakh, at Song of Songs 5:16, which represents a love song about the singer’s “beloved”: His speech is most sweet, and he is altogether desirable. This is my beloved and this is my friend, O daughters of Jerusalem. The Hebrew word here for “desirable” is מחמד machmad, a term Muslim apologists contend is the “prediction” of Mohammed as well. Neither the Bible nor the Barnabas gospel “predicts Mohammed,” however. If anything, Mohammed is a fictional compilation of characters, and Song of Songs 5, the Barnabas gospel and other apocryphal texts were used to create him, as was done with Moses and Jesus before him. In reality, the ideas in Barnabas...
Η Ανάσταση, τα Αδώνια και οι γονιμικοί συμβολισμοί τους
Ποια σχέση θα μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα στους ιερούς κήπους της Αφροδίτης και την ανάσταση του Ιησού; Είναι ενδιαφέρον ότι, σύμφωνα με το Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, η ταφή του έγινε μέσα σε έναν κήπο, όχι μακριά από τον τόπο της σταύρωσης (ΙΘ’ 41-42). Οταν η Μαγδαληνή έφτασε στο μνήμα του, προς μεγάλη της λύπη το βρήκε άδειο. Ωστόσο, μετά από λίγο είδε έναν άνδρα ο οποίος τη ρώτησε γιατί κλαίει. Της Χαρίτας Μήνη, φιλολόγου και συγγραφέως Εκείνη, νομίζοντας ότι είναι ο κηπουρός, του λέει: «Κύριε, αν τον πήρες εσύ, πες μου πού τον έβαλες κι εγώ θα τον σηκώσω». Τότε ο Ιησούς της λέει: «Μαρία». Κι εκείνη στρέφεται και του λέει «Ραββουνί» – που σημαίνει «διδάσκαλε». (Ιωάν. Κ’ 15-16) Ο κήπος εμφανίζεται αρκετές φορές στη Βίβλο. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι, φυσικά, ο Κήπος της Εδέμ. Κατά καιρούς, ακόμη και ο ίδιος ο Γιαχβέ παρουσιάζεται ως κηπουρός ή αμπελουργός (Γένεσις 2:8; Ισαΐας 5:7 κ.α.). Αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε εάν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα στην τοποθεσία όπου τελείται η πιο σημαντική σκηνή του χριστιανικού δράματος. Οσο περίεργο κι αν μοιάζει, θα φανεί χρήσιμο να στραφούμε στις ελληνικές πολυθεϊστικές παραδόσεις προκειμένου να ανακαλύψουμε την απάντηση. Ο εβραϊκός λαός βρισκόταν σε επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό για αιώνες, από τότε που ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Παλαιστίνη το 332 π.0 (σ.σ η συγγραφέας χρησιμοποιεί το π.0 αντί του π.Χ). Μετά το θάνατό του η περιοχή αυτή αποτέλεσε τμήμα των ελληνιστικών βασιλείων, αν και για έναν αιώνα περίπου είχε ιδρυθεί ένα εβραϊκό αυτόνομο κράτος υπό την εξουσία των Μακκαβαίων. Το 63 π.0. κατέφθασαν οι λεγεώνες του Πομπήιου, όμως οι Ρωμαίοι έφεραν μαζί τους πολύ περισσότερα πράγματα από τη στρατιωτική τους δύναμη. Ενα πλήθος από ελληνικά στοιχεία, που οι Ρωμαίοι είχαν υιοθετήσει με ενθουσιασμό, ακολουθούσε πάντοτε την επέκταση της αυτοκρατορίας. Καθώς ο ελληνικός πολιτισμός είχε διαδοθεί σε μια τεράστια γεωγραφική έκταση, σίγουρα δεν είναι σύμπτωση ότι η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα ελληνικά. Συνεπώς, δεν είναι και τόσο περίεργη η επιλογή να ψάξουμε στη δική μας παράδοση για να βρούμε το συμβολικό νόημα που πιθανόν να είχε η ταφή του Ιησού μέσα στον κήπο. Ενας αισθησιακός τόπος αναγέννησης Ας ξεκινήσουμε την εξερεύνησή μας με το ερώτημα αν υπήρξε κάποιος Ελληνας θεός η ταφή του οποίου συνδεόταν με κήπους. Αν υπήρξε, τότε μήπως κι εκείνος πέθανε και επέστρεψε στη ζωή; Οσες και όσοι είναι εξοικειωμένοι με την αρχαία μυθολογία και θρησκεία θα βρουν εύκολα την απάντηση: ο Αδωνις, ο ωραίος νεαρός εραστής της Αφροδίτης, ζούσε εν μέρει πάνω στη γη και εν μέρει στον Κάτω Κόσμο. Στα Αδώνια οι γυναίκες θρηνούσαν για το θάνατό του αλλά επίσης γιόρταζαν την επερχόμενη...
H λατρεία του Αδώνιδος στη σύγχρονη ελληνική παράδοση
Σε προηγούμενο άρθρο μας ισχυριστήκαμε, με ακαδημαϊκά ερευνητικά κριτήρια την στενή σχέση των θρησκευτικών δρωμένων του χριστιανικού Πάσχα με τα προγονικά τελετουργικά της λατρείας του Θεού Αδώνιδος. Η συμπερασματική μας διατύπωση κατέληγε με την κατάδηλη διαπίστωση της οικειοποιήσεως των ταφικών αυτών δρωμένων από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία παρ’ όλη την από αιώνων απόπειρα εκδιώξεως τους. Η λαϊκή ψυχή, άλλωστε, αντιστάθηκε σθεναρά στην αποπομπή των πανάρχαιων αυτών τελετουργιών γεγονός που τελικά εξανάγκασε την Χριστιανική εκκλησία να τα ενστερνιστεί και εν μέρει μόνο να τα αφομοιώσει. Και ομιλούμε για εν μέρει αφομοίωση διότι οι αρχαίες καταβολές τους είναι σε μεγάλο βαθμό ευδιάκριτες για το λόγο του ότι οι δύο αυτές κοσμοθεάσεις είναι ποιοτικά τόσο αντιθετικές που είναι αδύνατον να συμμειχθούν πλήρως. Σε αυτό το άρθρο θα καταδυθούμε ακόμα πιο βαθιά παρουσιάζοντας τις επιβιώσεις των παραδόσεων αυτών στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Του Ιωάννη Μπουσίου, πολιτισμολόγου Στο παρόν άρθρο, θα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα στην ενδελεχή και πολυετή έρευνά μας για τα ταφικά δρώμενα του Αδώνιδος και θα αναδείξουμε, όπως και ο ίδιος ο τίτλος του άρθρου μας προϊδεάζει, την πολύ σημαντική επιρροή τους στην ελληνική λαϊκή παράδοση μέσα από άγνωστα αλλά και περισσότερο γνωστά έθιμα, όπως αυτά καταγράφονται από την επιστήμη της λαογραφίας. Για την ευχερέστερη κατανόηση του όλου θέματος, θεωρούμε ότι είναι σημαντικό να περιγράψουμε αρχικώς, εν συντομία, την εορτή των Αδωνίων, όπως αυτή μας έχει διασωθεί από πλήθος αρχαίων πηγών. Κι αυτό για να μπορέσει κατόπιν ο αναγνώστης να αντιπαραβάλει και να συγκρίνει με ευχερή τρόπο τα τότε τελετουργικά πεπραγμένα με τα σύγχρονα επιβιώματα στον τελετουργικό ορίζοντα των λαϊκών- παραδοσιακών εθίμων. Η λατρεία του Αδώνιδος Τα Αδώνια ήταν μία επιτάφια ιδιωτική-οικιακή εορτή που τελούνταν κάθε χρόνο σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις προς τιμήν του Αδωνη και της Αφροδίτης. Η διάρκεια της εορτής ήταν συνήθως διήμερη, αλλά σε κάποιες πόλεις τα Αδώνια μπορούσαν να διαρκέσουν ακόμη και για μία εβδομάδα. Τα τελετουργικά αυτά λάμβαναν χώρα κυρίως κατά την εποχή της ανοίξεως και όπως ο Ν. Πολίτης επισημαίνει, αυτά «…ετελούντο δ’ εν Αθήναις και εν άλλαις πόλεσι της Ελλάδος περί τα τέλη Μαρτίου…»(Πολίτης,1966,σελ.204). Η τελετή χωρίζονταν σε δύο κύρια μέρη. Η πρώτη μέρα ήταν πένθιμη και ονομάζονταν «αφανισμός»: οι γυναίκες κατά το μέρος αυτό της εορτής ακολουθούσαν όλα τα καθιερωμένα τελετουργικά της κηδεύσεως που ονομάζονταν και ως «πρόθεσις» του νεκρού. Κατά την ταφική διαδικασία της προθέσεως, οι μαυροφορεμένες γυναίκες τοποθετούσαν σε νεκρική κλίνη ένα ξύλινο ομοίωμα (ξόανο) του Αδώνιδος και επιτελούσαν, σαν να είχαν ένα νεκρό σώμα, τα ταφικά τελετουργικά. ΄Επλεναν με θαλασσινό νερό το ξόανο, μύρωναν το σώμα του Θεού, το έντυναν με το χαρακτηριστικό ύφασμα των νεκρών, το σάβανο, τυλίγοντάς το με κόκκινη κορδέλα, και νεκροστόλιζαν με αρωματικά άνθη...
Διευκρινίσεις για τον πάπυρο με τον “παντρεμένο” Ιησού
Τις τελευταίες ημέρες διακινείται έντονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μία είδηση που αφορά το επιστημονικό πόρισμα του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ αναφορικά με την αυθεντικότητα ενός παπύρου που αναφέρεται στη γυναίκα του Ιησού. Παραθέτουμε αυτούσια την είδηση, όπως την αλιεύσαμε από την ιστοσελίδα της εφημερίδας “Τα Νέα” και στη συνέχεια ακολουθεί το σχόλιό μας προς αποκατάσταση αρκετών παρεξηγήσεων που έχουν ήδη δημιουργηθεί: Το δημοσίευμα των “ΝΕΩΝ” Ενας νέος κύκλος θεολογικών συζητήσεων σχετικά με την ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού αναμένεται να ξεκινήσει μετά τη δημοσίευση την Πέμπτη από την επιθεώρηση Θεολογίας του Χάρβαρντ ότι ο πάπυρος που είχε ανακαλυφθεί και ανέφερε στα αρχαία κοπτικά τη φράση «ο Ιησούς τούς είπε, “η γυναίκα μου…”», φαίνεται να είναι πραγματικός και όχι πλαστός. Ο πάπυρος χρονολογείται από τον 6ο μ.Χ. αιώνα, έχει μέγεθος περίπου όσο μια σημερινή πιστωτική κάρτα και είχε ανακαλυφθεί από την καθηγήτρια ιστορίας του Χάρβαρντ Κάρεν Κινγκ τον Σεπτέμβριο του 2012. Τότε ωστόσο, τόσο το Βατικανό όσο και διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί είχαν σπεύσει να τον χαρακτηρίσουν πλαστό και να διαβεβαιώσουν πως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Λίγες όμως μόλις ημέρες πριν από το Πάσχα – σε μια προφανώς στοχευμένη δημοσίευση – οι επιστήμονες του Χάρβαρντ υποστήριξαν πως αφού εξέτασαν ενδελεχώς το κομμάτι αυτού του αρχαίου πάπυρου, το οποίο οι ίδιοι ονόμασαν «Ευαγγέλιο της Συζύγου του Ιησού» επιβεβαίωσαν ότι το έγγραφο αυτό είναι αρχαίο και δεν αποτελεί προϊόν σύγχρονης πλαστογραφίας. Το κείμενο του παπύρου έχει γραφτεί στα αρχαία κοπτικά, στη γλώσσα των Αιγύπτιων Χριστιανών της εποχής και αποτελείται από οκτώ ως επί το πλείστον ευανάγνωστες σκοτεινές γραμμές στο μπροστινό μέρος και έξι δυσανάγνωστες ξεθωριασμένες γραμμές στο πίσω μέρος. Ο πάπυρος περιέχει έναν διάλογο στον οποίο ο Ιησούς μιλά στους μαθητές του. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται στη «σύζυγό» του που περιλαμβάνει τη φράση «ο Ιησούς τούς είπε, “η γυναίκα μου…”», αλλά και άλλες, όπως: «θα μπορεί να είναι μαθήτριά μου», «η Μαρία το αξίζει αυτό» και «όσο για μένα, θα σταθώ πλάι της προκειμένου να…». Οπως επισημαίνει πάντως η Κάρεν Κινγκ το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε η αυθεντικότητα του συγκεκριμένου πάπυρου αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς είχε παντρευτεί. «Απλά αυτό το έγγραφο δείχνει φως στις συζητήσεις που έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί για τον αν ο ιδανικός τρόπος της χριστιανικής ζωής ήταν αυτός ενός ανύπαντρου» συμπλήρωσε η καθηγήτρια. Η Κάρεν Κινγ επισημαίνει πάντως ότι αυτό που αποδεικνύει ο πάπυρος είναι ότι «γυναίκες, μια σύζυγος, μια μητέρα, μια κοπέλα που αναφέρεται ως “Μαρία” θα μπορούσαν να είναι μαθήτριες του Ιησού». Το σχόλιο του Mythikismos.gr Η ανακάλυψη τέτοιου είδους κειμένων από τους πρωτοχριστιανικούς ακόμα αιώνες (ο συγκεκριμένος πάπυρος χρονολογείται μεταξύ του 6ου και του 9ου μ.α.χ.χ αιώνα) δεν θα πρεπε να προξενεί σε...
