H ιστορικότητα του Ιησού
Είναι πραγματικά εκπληκτικό, το πόσο σύνηθες είναι στην παγκόσμια ανθρώπινη ιστορία, να διεισδύουν διάφορα μυθεύματα, τα οποία προϊόντος του χρόνου και με αλάνθαστο καταλύτη την γκεμπελική μέθοδο της επιθετικής προπαγάνδας, καταλήγουν όχι μόνον να εμφανίζονται ως αληθοφανής εναλλακτική ιστορία, αλλά – όχι σπάνια – αντικαθιστούν την πραγματικότητα, αποκτούν κύρος ιστορικού γεγονότος, και η διάψευσή τους από τον επιστήμονα ιστορικό, προκαλεί σφοδρή αντίδραση, χλευασμό ακόμη και δυσμενέστερες γι’ αυτόν επιπτώσεις. Του Άρη Σείριου (θεολόγου) Την περίπτωση αυτή την έχουμε δει πολλάκις να επαναλαμβάνεται, όχι βέβαια ως φάρσα αλλά δυστυχώς συχνά ως τραγωδία. Αναλογιστείτε για παράδειγμα το μύθευμα της ύπαρξης του “κρυφού σχολειού”, που ξεκίνησε μόλις το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, εποχή της σμίλευσης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και της ψευδεπίγραφης διαχρονικότητας της ελληνικής φυλής δια μέσου του ελληνοποιημένου Βυζαντίου (sic), από μια ευφάνταστη όσο και ρομαντική ελαιογραφία του Γύζη, και κατέληξε να αποτελεί κυρίαρχο και…”αδιάψευστο” ιδεολόγημα, δηλαδή δόγμα, της επίσημης ελληνοχριστιανικής κρατικής μας παιδείας. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη διαμόρφωση της μακεδονικής εθνικής συνείδησης των γειτόνων μας και σήμερα το ιδεολόγημα αυτό θεωρείται ως ιστορική αλήθεια όχι μόνον από ανιστόρητους ευρωπαίους και αμερικανούς πολίτες, αλλά – επικουρούμενο από τις πολιτικές σκοπιμότητες και τα εθνικά συμφέροντα κάποιων ισχυρών κρατών – έχει αρχίσει να παγιώνεται ως αληθοφανής εναλλακτική ιστορία και στους κύκλους ορισμένων επιστημόνων. Κι αν σήμερα είναι η σκοπιμότητα που επιβάλλει την αποδοχή μιας τέτοιας…ανιστόρητης ιστορίας, μην αμφιβάλλετε ότι σε 50 ή 100 χρόνια αυτή η ιστορική διαστρέβλωση θα θεωρείται ως γεγονός μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης. Αν λοιπόν, τέτοια – και πολλά παρόμοια – παραδείγματα, χρειάστηκαν μόνον 150 ή 100 χρόνια για να υπερφαλαγγίσουν την ιστορική αλήθεια, φανταστείτε τι ισχύει για μια προπαγάνδα που επαναλαμβάνεται και επιβάλλεται – πολλές φορές δια της φυσικής και ψυχολογικής βίας – εδώ και 2000 χρόνια. Ο σοβαρός επιστήμων, θεολόγος, αρχαιολόγος ή ιστορικός, που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπιστεί τουλάχιστον με χλεύη και ειρωνεία, ενίοτε και με διοικητικές κυρώσεις από την προϊσταμένη του αρχή. Και πάλι καλά φυσικά, διότι πριν όχι πολλά-πολλά χρόνια θα κινδύνευε να καεί στην πυρά. Βεβαίως η σχετική αμφισβήτηση περί της υπάρξεως του Ιησού, ως ιστορικού προσώπου, δεν είναι μια καινούργια υπόθεση. Ξεκινάει από πολύ παλιά, από τα ρωμαϊκά ήδη χρόνια, με πρωτοστάτες εθνικούς φιλοσόφους και ιστορικούς, που είτε διαψεύδουν την ύπαρξή του είτε δηλώνουν παντελή άγνοια για οποιαδήποτε πηγή που να σχετίζεται με αυτόν τον περίεργο ραββί που προβλήθηκε ως ο υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας. Αλλά φυσικά αυτοί ήσαν εθνικοί, ειδωλολάτρες και οι μαρτυρίες τους είναι αναξιόπιστες για την εκκλησιαστική ιστορία που όπως όλοι γνωρίζουν εφαρμόζει…αυστηρές επιστημονικές μεθόδους. Απέναντι σε αυτούς τους αναξιόπιστους, η εκκλησία τι...
Καίσαρ και Ιησούς
Τα του Καίσαρος τω Χριστώ και τα του Χριστού τω Καίσαρι [1]. Η παραφρασμένη αυτή ευαγγελική ρήση ίσως συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τηνπραγματική καταγωγή και γέννηση της χριστιανικής θρησκείας. Τον δεύτερο αιώνα, η επίσημη και κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η λατρεία τουαποθεωμένου Καίσαρα, η λατρεία των εκθεωμένων αυτοκρατόρων, άρχισε να εξαφανίζεται από το προσκήνιο της ιστορίας. Αντίθετα, μία άλλη θρησκεία εμφανίστηκε, την ίδια ακριβώς περίοδο, στο προσκήνιο: εκείνη του χριστιανισμού. Και όπως, αιώνες αργότερα, οι ναοί της νέας θρησκείας θα οικοδομηθούν πάνω στα ερείπια εκείνων της παλιάς έτσι όταν θα επικρατήσει η νέα θρησκεία τα ίχνη της παλιάς θα σβηστούν από τις δέλτους της ιστορίας. Του Χρήστου Μόρφου Το παρόν άρθρο είναι προφανές ότι δεν απευθύνεται σε πιστούς – χριστιανούς ή άλλους–και σε καμία περίπτωση δεν έχει πρόθεση να προσβάλει τις πεποιθήσεις των μεν ή των δε. Αν για κάποιους η πίστις αποτελεί την παρηγορίαν, για κάποιους άλλους η έρευνα παίζει αυτό το ρόλο. Και τα όσα ακολουθούν αφορούν κυρίως τους δεύτερους. Οκταβιανός–Αύγουστος (63 π.Χ–14 μ.Χ.) Πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.), υπήρξε και ο πρώτος μιας μακράς σειράς θεοποιηθέντων αυτοκρατόρων. Σύμφωνα με τον Σουητώνιο, μετά τον θάνατό του “υπήρξε κάποιος που είχε διατελέσει πραίτορας και που ορκιζόταν ότι μετά την αποτέφρωσή του [του Αυγούστου] είδε την μορφή του να ανεβαίνει προς τους ουρανούς”. Η ανάληψη ολόκληρου του σώματος προφανώς αποτελεί μεταγενέστερο κατασκεύασμα… Πάντως στην αγορά της Πριήνης, στην Μικρά Ασία, βρέθηκε πλάκα με το κείμενο: “Η ημέρα γέννησης του θεού [Αυγούστου] υπήρξε για τον κόσμο η αρχή του Ευαγγελίου”. Το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο αρχίζει με την φράση: “Αρχή του ευαγγελίου Ιησού Χριστού, υιού του Θεού”. Λεπτομέρεια: ο εκάστοτε θεοποιημένος αυτοκράτορας απεκαλείτο “Θεού Υιός” (Divi Filius). Μάλιστα από το 38 π.Χ. ο επίσημος τίτλος του Αυγούστου ήταν Imperator Caesar Divi Filius (Αυτοκράτωρ Καίσαρ Θεού Υιός), ενώ από το 27 π.Χ. ο επίσημος τίτλος του ήταν Αυτοκράτωρ Καίσαρ Θεού Υιός Αύγουστος… Σε μαρμάρινο βάθρο αγάλματος στην Πέργαμο βρέθηκε χαραγμένη η φράση “Αυτοκράτωρ Καίσαρ, θεού υιός, θεός Αύγουστος”… Φυσικά, ο Αύγουστος, όπως και όλοι οι αυτοκράτορες μέχρι τον Γρατιανό, έφερε και τον τίτλο του Μέγα Αρχιερέα (Pontifex Maximus). Το γιατί ο πάπας της Ρώμης φέρει και τον τίτλο του Ποντίφηκα δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλυση… “Σωτήρ” ήταν επίσης ένας από τους τίτλους που έφεραν οι αυτοκράτορες. Στα εβραϊκά το “σωτήρ” είναι “Γιεχοσούα“, δηλαδή “Ιησούς“… Φωτο: Άγαλμα του Οκταβιανού–Αυγούστου, απομίμηση του αγάλματος του Δία, που είχε φιλοτεχνήσει ο Φειδίας. [Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη] Το λίκνο του χριστιανισμού Στον χώρο των βιβλικών μελετών κυριαρχούν σχεδόν αποκλειστικά οι θεολόγοι. Οι ειδικοί είναι είτε πιστοί χριστιανοί είτε πιστοί εβραίοι. Και όσο και αν πολλοί από αυτούς προσπαθούν σκληρά ώστε να είναι αντικειμενικοί, για τους περισσότερους αυτό...
Μυθικιστική Βιβλιοθήκη
Παρακάτω ακολουθεί ένας κατάλογος νέων και παλαιότερων βιβλίων που έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα και τα οποία έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τον Μυθικισμό (είτε υποστηρίζουν τις θέσεις του είτε του ασκούν πολεμική). Οι τίτλοι που αφιερώνουν το μεγαλύτερο ή μεγάλο μέρος της ύλης τους στο Μυθικιστικό ζήτημα έχουν τονιστεί με έντονα γράμματα. Το άρθρο ανανεώνεται συνεχώς. Βιβλία που κυκλοφορούν στο εμπόριο: – Το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού: Το ρεύμα των Μυθικιστών, εκδ. Δαιδάλεος (Μηνάς Παπαγεωργίου) – Ιησούς και Μύθος: Πρακτικά 1ου Πανελλαδικού Συνεδρίου για τον Μυθικισμό, εκδ. Δαιδάλεος (Συλλογικό Έργο) – Τα Ερείπια ή συλλογισμοί επό της εναλλαγής των αυτοκρατοριών, εκδ. iWrite – σειρά Lux Orbis (Volney) – Ερμηνεία του Μύθου του Ήλιου που λατρεύτηκε με το όνομα του Χριστού, εκδ. Ιδεοθέατρον (Charles Francois Dupuis) – Η συνωμοσία του Παύλου (ιστορικό μυθιστόρημα), εκδ. Πηγή (Αλέξανδρος Πιστοφίδης) – Παραφράζοντας τα λόγια του Ιησού, εκδ. Ενάλιος (Bart Ehrman) – Τα μυστήρια του Ιησού, εκδ. Ενάλιος (Timothy Freke & Peter Gandy) – Τι συνέβη στο δρόμο για τη Δαμασκό;, εκδ. Ορφέας (Lena Einhorn) – Οι ρίζες του Χριστιανισμού, εκδ. Κάκτος (I. Lenzman) – Ψευδοπαρθενογένεση και νεκρανάσταση των Θεών, εκδ. Βερέττας (Ιάσων Ευαγγέλου) – Ποιος ήταν ο Γιεσούχα;, εκδ. Βερέττας (Ιάσων Ευαγγέλου) – Το πρόσωπο του Ιησού ως αρχέτυπο του Ανθρώπου, εκδ. Δαιδάλεος (Γιώργος Ιωαννίδης) – Το Ιερό Θηλυκό και η Μαγδαληνή, εκδ. Έλευσις (Χαρίτα Μήνη) – Ο Διόνυσος στην Άνδρο ή οι Μεταμορφώσεις ενός μύθου, εκδ. Άγρα (Δημήτρης Κυρτάτας) – Το θείον βρέφος, εκδ. Καστανιώτης (Παναγής Λεκατσάς) – Παγανιστικά έθιμα στον Χριστιανισμό, εκδ. Ιάμβλιχος (Χρήστος Λάζος) – Θεός και Κεφάλαιο, εκδ. Κουκκίδα (Κώστας Λάμπος) – Τα Αδώνια ήτοι η αρχαία ελληνική μουσική υπό τους θόλους των ιερών ναών της Ανατολικής Ορθοδόξου ημών εκκλησίας, εκδ. 24 Γράμματα (Βασίλειος Μυρσιλίδης) – Η Ελληνική καταγωγή του χριστιανικού μύθου, εκδ. Δήλιος (Δήμητρα Λιάτσα) – Στα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ., εκδ. Δίαυλος (Στράτος Θεοδοσίου – Μάνος Δανέζης) – Ιησούς: Ο μεγάλος άγνωστος, εκδ. Λιβάνη (Juan Arias) – Τα Ομηρικά Έπη και το κατά Μάρκον ευαγγέλιο, εκδ. Κάκτος (Dennis Mc Donald) – Ιησούς: Υπήρξε πραγματικά;, εκδ. Περίπλους (Lionel Rocheman) Σπάνια Βιβλία: – Ιστορία των Θεσμών, των Εθίμων και των Δοξασιών (Παναγής Λεκατσάς) – Νέρων και Χριστός (Νίκος Βεργίδης) – Τάματα και Αναθήματα (Γιώργος Λεκάκης) – Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης (Θωμάς Μάρας) – Οι ωραίοι νεκροί – Επιτάφιος Αδώνιδος Επιτάφιος Θρήνος (Βασίλειος Μπακούρος) – Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός (Γιάννης Κορδάτος) – Το ιερό μανιτάρι και ο σταυρός (John Allegro) – Ο Ιησούς Χριστός ως ιστορικόν πρόσωπον (Γρηγόριος Παπαμιχαήλ) – Ιστορία της έρευνας του βίου του Ιησού (Albert Schweitzer) – Η Ζωή του Ιησού (David Strauss) – Ο Ιησούς από την άποψη του Ορθολογισμού και...