Η ιστορικότητα του Ιησού στους πρώτους Χριστιανούς
Το κείμενο αυτό είναι συνέχεια της δημοσίευσης “Η προέλευση του Χριστιανισμού”, που δείχνει την ομοιότητα της σέκτας των Εσσαίων του Κουμράν με τον Χριστιανισμό και μάλλον είναι ο φορέας που τον γέννησε. Επίσης, είναι συνέχεια της δημοσίευσης “Οι υπάρχουσες πρώιμες πηγές και ο μη πραγματικός Ιησούς Χριστός”. Tου Φιλίστωρος, Ιστορικού. Εδώ θα δούμε αρκετές φράσεις από τα πρώτα χριστιανικά κείμενα και τις ανακολουθίες με τα Ευαγγέλια που ίσως είναι μεταγενέστερα ή και σύγχρονά τους, και που προσθέτουν επιχειρήματα στην άποψη της κουμρανικής προέλευσης και του μη συγκεκριμένου ιστορικού Ιησού των Ευαγγελίων. “1 Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; 2 εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ” (Προς Κορινθίους Α΄, 9: 1-2). Από όσα αναφέρει η Καινή Διαθήκη, ο Παύλος δεν είδε ποτέ πραγματικά τον ιστορικό Ιησού, παρ, όλο που κατά την εποχή των Παθών, ειδικά όταν ο Ιησούς εμφανιζόταν στον Άννα και τον Καϊάφα, αυτός υποτίθεται ότι ήταν στα “πόδια” του Γαμαλιήλ. Σύμφωνα με τον Παύλο, τον “είδε” και “μίλησε” μαζί του στον δρόμο για την Δαμασκό. Μιλάμε λοιπόν για όραμα και όχι πραγματική συνάντηση. Παρόλα αυτά εδώ αναφέρει ότι τον είδε πραγματικά και το κοινό του προφανώς τον πιστεύει. Μήπως τελικά πίστευε σε ένα πνευματικό και όχι πραγματικό και ιστορικό Ιησού; Οι άλλοι απόστολοι-Ευαγγελιστές ποιοι και πού είναι; γιατί υπάρχει και το παρακάτω: “6 Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, 7 ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. 8 ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω”. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλο ευαγγέλιο και ούτε θα υπάρξει ακόμα και άγγελος να το φέρει, ο Μάρκος, ο Ματθαίος, ο Λουκάς ο Ιωάννης άραγε; “11 Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον· 12 οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτό, οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ” (Προς Γαλάτας, 1: 6-12) και αυτό έγινε δια αποκαλύψεως και όχι δια εμφανίσεως του ίδιου του Ιησού στους μαθητές του. Αναρωτιέστε ήδη την αλήθεια σε όλα αυτά που γράφουν οι Πράξεις για την συνάντηση στα Ιεροσόλυμα με τους άλλους μαθητές ή τον περίφημο λόγο του Παύλου: “28 καὶ μηδεμίαν αἰτίαν θανάτου εὑρόντες ᾐτήσαντο Πιλᾶτον ἀναιρεθῆναι αὐτόν…30 ὁ δὲ Θεὸς ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν· 31 ὃς ὤφθη ἐπὶ ἡμέρας πλείους τοῖς συναναβᾶσιν αὐτῷ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας εἰς Ἱερουσαλήμ, οἵτινές εἰσι μάρτυρες αὐτοῦ πρὸς τὸν λαόν. 32 καὶ ἡμεῖς ὑμᾶς εὐαγγελιζόμεθα τὴν πρὸς τοὺς πατέρας ἐπαγγελίαν γενομένην, ὅτι ταύτην ὁ Θεὸς ἐκπεπλήρωκε τοῖς τέκνοις αὐτῶν, ἡμῖν, ἀναστήσας Ἰησοῦν” (Πράξεις, 13:...
Η προέλευση του Χριστιανισμού
Ένα από τα μεγάλα ιστορικά προβλήματα που υπάρχουν, είναι οι απαρχές του Χριστιανισμού. Για τους πιστούς, βέβαια, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θεωρούν ότι τα Ευαγγέλια είναι πρωτότυπα και αυθεντικά κείμενα και ότι ο γιος του Γιαχβέ ενσαρκώθηκε από παρθένα από την γενιά του Δαυίδ, έκανε ένα πρωτότυπο κήρυγμα, θαύματα κ.λπ., έφερε αρκετές καινοτομίες που ήταν πρωτάκουστες τουλάχιστον για τους Εβραίους, σταυρώθηκε, αναστήθηκε κ.λπ. κ.λπ. Για τους ερευνητές και όσους δεν αρκούνται στην υποτιθέμενη σοφία της χριστιανικής γραμματείας, όχι. Γράφει ο Φιλίστωρ (ιστορικός) Είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι τόσο ο Ιησούς των Ευαγγελίων, όσο και τα άλλα πρόσωπα που αναφέρονται σαν μαθητές του, δεν έχουν καμμία ιστορική τεκμηρίωση, παρά την μεγάλη επίδραση που υποτίθεται ότι είχαν στην εποχή τους και στον τόπο δράσης τους, και δεν άφησαν κανένα ίχνος πέρα από τα θρησκευτικά βιβλία του Χριστιανισμού. Τα πρώτα κείμενα που γνωρίζουμε σήμερα σαν χριστιανικά, είναι οι επιστολές της Καινής Διαθήκης και η Αποκάλυψη. Τα Ευαγγέλια που υποτίθεται ότι γράφτηκαν από τους ίδιους τους μαθητές του Ιησού, φαίνεται μεν να εμφανίστηκαν τον 2ο αιώνα, αλλά η πρότερη πλήρης μορφή που τα γνωρίζουμε είναι του 4ου αιώνος και μέχρι τότε ελάχιστα σπαράγματα. Το ίδιο το όνομα “χριστιανοί” πρωτο-εμφανίστηκε κι αυτό τον 2ο αιώνα. Ξέρουμε για πλήθος μεσσιών την εποχή του 1ου αιώνος και, επιπλέον, γνωρίζουμε για τον ίδιο αιώνα και τέσσερις τουλάχιστον σταυρώσεις επαναστατών μεσσιών από Ρωμαίους, όπως και αναρίθμητες σταυρώσεις άλλων που δεν ήταν μεσσίες αλλά απλοί επαναστάτες. Ο Ιησούς των Ευαγγελίων όμως και η δράση του ή η σταύρωση, τίποτα δεν αναφέρεται πουθενά, αν και τα ονόματα όλων αυτών των μεσσιών και των δράσεών τους κάτι μας θυμίζουν, αν και πολλοί ιστορικοί αναφέρονται σε αυτή την περίοδο και την περιοχή χωρίς να γνωρίζουν κάτι, αν και αναφέρονται άλλα ήσσονος σημασίας περιστατικά. Πολλοί ερευνητές βλέποντας κάποιες κοινές φράσεις και τακτικές των συνοπτικών ευαγγελίων, θεώρησαν ότι υπάρχει κάποιο πρωτευαγγέλιο το οποίο το ονόμασαν “Q” και θεώρησαν ότι ήταν το πρωθύστερο ίσως κείμενο που δεν έχει βρεθεί πουθενά. Υπάρχει όντως ένα μυστήριο, τόσο γιατί οι μοναδικές πηγές εμφανίζονται πολλές και ξαφνικά (μαζί με τα καλούμενα μη κανονικά ή και απόκρυφα), χωρίς να υπάρχει κάτι πριν από αυτά, όσο και γιατί η δομή τους είναι ξεκάθαρα προπαγανδιστική, που δείχνει έξυπνα δομημένο σενάριο και επιμέλεια, που μάλλον θα ήταν δύσκολο να γίνει από ένα ή λίγα άτομα χωρίς προετοιμασία και ιδιαίτερη επιμέλεια, δεδομένων και των αντιφάσεων που έχουν μεταξύ τους. Είναι προφανές λοιπόν, ότι υπάρχει ένας παλαιότερος μύθος που αναπαράγουν πολλοί ταυτόχρονα, αλλά ούτε οι απαρχές του μύθου φαίνονται πουθενά. Η ιδεολογία τους στηρίζεται τόσο στην ιουδαϊκή παράδοση και κυρίως σε ειδική καινοφανή ερμηνεία της, όσο και στις ιδέες των γνωστικών. Υποτίθεται ότι η νέα ερμηνεία...
Ο πάστορας Hermann Detering και ο Μυθικισμός στη Γερμανία
Είναι γεγονός ότι από τις εποχές της περίφημης ριζοσπαστικής σχολής του Tubingen τον 19ο αιώνα, του Bruno Bauer και αργότερα του Albert Kalthoff και του Rudolf Bultmann, στις αρχές του 20ου, η Γερμανική Μυθικιστική Σχολή έδειξε να υποχωρεί σε σχέση με τις υπόλοιπες (Γαλλική, Βρετανική, Ολλανδική και αργότερα Αμερικανική). Έπρεπε να φτάσουμε στο έτος 1999 για να υπογραμμίσουμε κάτι σχετικό και άξιο σχολιασμού, χρονιά κατά την οποία ο καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο πανεπιστήμιο του Gottingen, Gerd Ludemann, έχασε την έδρα του εξ αιτίας της θέσης του για το ότι μόλις ένα 5% των λόγων που αποδίδονται -σύμφωνα με τα ευαγγέλια- στον Ιησού, θα μπορούσε όντως να ανήκει σε μια τέτοια φιγούρα του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα (βλ. το βιβλίο του “The Great Deception”). Στο πλαίσιο των προσπαθειών μας να μελετήσουμε το έργο όσο το δυνατόν περισσότερων Μυθικιστών ανά τον κόσμο, ερχόμενοι παράλληλα σε επαφή μαζί τους, κληθήκαμε να εξετάσουμε τις περιπτώσεις δύο σύγχρονων εκπροσώπων της εν λόγω θέσης από τη χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Η πρώτη από αυτές σχετίζεται με την προσωπικότητα του πρώην πάστορα (συνταξιοδοτήθηκε το 2009) και ευαγγελιστή θεολόγου, Dr. Hermann Detering, ένα ακόμη παράδειγμα χριστιανού ιεροκήρυκα που ασπάζεται την άποψη για έναν μη ιστορικό Ιησού. Συνεχίζοντας την παράδοση της Γερμανικής Σχολής του Tubingen (αναφορικά με το πρόβλημα της αυθεντικότητας των επιστολών του Παύλου), έχει παρουσιάσει μία σειρά από βιβλία τα οποία τον κατατάσσουν ξεκάθαρα στο Μυθικιστικό “στρατόπεδο”. Ο Hermann Detering Όντας διαχειριστής του Radikalkritik.de, o Detering παρουσίασε τον Νοέμβριο το νέο του έργο με τίτλο “Christi Bruder” (“Τα αδέρφια του Ιησού”). Σε αυτό αναδεικνύει τις παραδόσεις για τους νεκρούς/αναστημένους θεούς σωτήρες της αρχαιότητας (Άττις, Άδωνις, Ταμμούζ κ.α) και τις σχέσεις που τους συνδέει με τις ευαγγελικές εξιστορήσεις για τον Ιησού, την πρωτοτυπία του περιεχομένου και των μηνυμάτων της Καινής Διαθήκης, αλλά και τις μυθικιστικές προεκτάσεις αναφορικά με την παρουσία του θηλυκού στοιχείου από τις αρχαίες θρησκείες έως τον χριστιανισμό. Η δεύτερη περίπτωση εκπροσώπου των θέσεων του Μυθικισμού στη σύγχρονη Γερμανία είναι ο Dr. Harald Specht, που έχει συγγράψει ορισμένους αρκετά ενδιαφέροντες τίτλους αναφορικά με την αμφισβήτηση της ιστορικότητας του Ιησού και τα παγανιστικά στοιχεία του χριστιανισμού (χαρακτηριστικά αναφέρουμε το “Das Erbe des Heidentums” – “Η Κληρονομιά του Παγανισμού”, που εκδόθηκε το 2015). Και εδώ ανιχνεύεται ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά στοιχεία που συνδέουν τον Ιησού και τις παραδόσεις για τον θεό Άδωνη. Πατώντας εδώ μπορείτε να πάρετε μια γεύση από την εργογραφία του Specht. Σημαντικό μειονέκτημα αποτελεί το γεγονός ότι οι μεταφρασμένες στα αγγλικά απόψεις των δύο προαναφερθέντων μελετητών εντοπίζονται στο διαδίκτυο με το… σταγονόμετρο. Έλληνες Μυθικιστές...
Τάφος του Ιησού: Συνέχεια στη διαστρέβλωση των ιστορικών δεδομένων
Ένα νέο κύμα δημοσιευμάτων αναφορικά με τον περίφημο “Τάφο του Ιησού” κατακλύζει τις τελευταίες ώρες το ελληνικό διαδίκτυο. Ρεπορτάζ με βαρύγδουπους τίτλους, υποτίθεται πώς επιβεβαιώνουν την “αυθεντικότητα” του μνημείου. Τα δημοσιεύματα αυτά κάνουν λόγο για συγκλονιστικές ανακαλύψεις που “επιβεβαιώνουν την χρονολογία ταφής του Ιησού” (!), παίζοντας -όπως πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις- με λέξεις κλειδιά, ένα γεγονός που απώτερο στόχο έχει τον εντυπωσιασμό του αναγνώστη. Παράλληλα (και εδώ βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης), εγκαθιδρύεται στο υποσυνείδητο του κοινού η ιδέα ενός μνημείου που όντως φιλοξένησε το σώμα ενός ιστορικού προσώπου του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα, όπως ακριβώς περιγράφεται στα χριστιανικά ευαγγέλια. Τα αρχαιολογικά πορίσματα και η βαρύτητά τους Όμως ποια ακριβώς είναι η ουσία των τελευταίων αυτών ρεπορτάζ για τον “Τάφο του Ιησού”; Αυτό που ουσιαστικά αποτελεί το νέο στοιχείο, είναι η επιβεβαίωση της ηλικίας του ασβέστη (μέσω της εξέτασης δειγμάτων ασβεστοκονιάματος) που καλύπτει τον τάφο και ο οποίος βρίσκεται κάτω από την μαρμάρινη πλάκα που τον καλύπτει (η τελευταία τοποθετήθηκε εκεί το έτος 1555). Τα αποτελέσματα των μετρήσεων επιβεβαίωσαν κάτι που ήταν ήδη γνωστό, ότι δηλαδή ο ασβέστης προέρχεται από τα μέσα του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα. Στην περσινή μας ανακοίνωση για το ίδιο θέμα (που αξίζει να διαβάσετε) είχαμε, άλλωστε, σημειώσει ότι το μνημείο κατασκευάστηκε από τη μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, Ελένη, κατά τη διάρκεια του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα. Τίποτα το… συγκλονιστικό, λοιπόν, για την περιβόητη αυτή ανακάλυψη, που απλώς επιβεβαιώνει ότι η τοποθεσία που θεωρείται “Τάφος του Ιησού” από τα μέσα του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα είναι η ίδια με αυτή που πιστεύεται μέχρι και σήμερα ότι αποτέλεσε το σημείο ταφής του. Έτσι κι αλλιώς, η κυριαρχία του χριστιανισμού στο Δυτικό Κόσμο από τον 4ο αιώνα και εξής, ουδέποτε ανακόπηκε, κάτι που σημαίνει ότι η βαρύτητα ενός τέτοιας σημασίας μνημείου θα ήταν αδύνατο να λησμονηθεί κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, αλλά και αργότερα, για τις Ορθόδοξες εκκλησίες και την Καθολική Δύση. Δαπανηρές εργασίες συντήρησης και μια έκθεση στην Ουάσινγκτον Λαμβάνοντας υπόψιν τα προηγούμενα, ποιος να είναι άραγε ο λόγος αναμόχλευσης του θέματος τον φετινό Νοέμβριο; Επικαλούμαστε και πάλι την ανακοίνωση που δημοσιεύσαμε τον Οκτώβριο του 2016. Είχαμε τότε τονίσει τα εξής με αφορμή τη δημοσιότητα που είχε πάρει το θέμα: Οφείλουμε, λοιπόν, να διευκρινήσουμε, ότι δεν υπάρχει κανένα απτό ιστορικό και αρχαιολογικό δεδομένο το οποίο να καταδεικνύει ότι ο Ιησούς (αν υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο) μαρτύρησε και τάφηκε στο συγκεκριμένο σημείο.[…] Τις τελευταίες ημέρες και εξαιτίας απαραίτητων εργασιών συντήρησης (δηλαδή χρηματοδότησης), κόστους 3 εκατομμυρίων ευρώ (την οποία έχει αναλάβει η ομάδα από το ΕΜΠ), μετακινήθηκε η μαρμάρινη πλάκα, αποκαλύφθηκε μία άλλη, πέτρινη (από την εποχή των σταυροφόρων), ενώ ακριβώς από κάτω υπάρχει η πέτρινη κοίτη που κατά την παράδοση τοποθετήθηκε το σώμα του νεκρού Ιησού. Καμία, λοιπόν, σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη δεν έχει συμβεί, τίποτε το...
History of Mythicism: Dupuis and Volney (by Rene Salm)
History of Mythicism: The French school of biblical rationalism Dupuis and Volney (by Rene Salm) Charles-Francois Dupuis (1742-1809) Man of letters, scientist and politician. Born in the Oise region, Dupuis was the son of a school teacher of modest means. His talents were precocious, particularly in geometry, which brought the lad to the attention of the Duc de la Rochefoucauld. Dupuis was granted a scholarship to the college of Harcourt, eventually received a diploma in theology and, in 1766, was appointed professor at the college of Lisieux in Paris. Dupuis was a polymath. He studied law in his spare time and passed the bar in 1770, abandoning theology. In 1778 he invented a proto-telegraph allowing him to communicate with a friend in the neighboring village. Astronomy was another of his interests. Dupuis’ knowledge of mythology led him to propose that the ancient divinities were none other than constellations, the names of gods being those of planets whose vicissitudes were simply movements in the heavens anciently expressed in metaphorical language. Frederick the Great became aware of Dupuis and wished to appoint him to the chair of literature at the University of Berlin, but the monarch’s death in 1786 intervened. Dupuis became professor of Latin elocution in 1787, a member of the Académie in 1788, and of the Institut de France in 1795. In 1792 Dupuis published l’Origine de tous les Cultes, ou la Religion universelle (“The origin of all religious worship”), which has been called “a veritable breviary of philosophical atheism.” The author sought to find the unity of religions in astronomical observations common to Egyptians, Greeks, and even Chinese. He considered Christianity to be “a fable with the same foundation as all the other solar religions.” For Dupuis, Christianity has “the character of the sun god, adored among all people under a plethora of names and with differing attributes.” In the French revolution Dupuis fled Paris for Évreux. He returned, however, and played a political role as delegate from the Seine-et-Oise. He was in the Convention as well as the Council of Five Hundred and distinguished himself by his moderation. He refused a post as Senator in order to dedicate himself to studies. In 1806, Dupuis was made Chevalier of the Legion of Honor. In 1806 Dupuis wrote his Mémoire explicatif du Zodiaque de Tentyra in which he sought to show that this particular zodiac coincided with an equinoctal point in the sign of Virgo, explaining the religion of fifteen thousand years ago. Dupuis died of a purulent fever at the age of 67. Constantin-François Volney (1757-1820) Philosopher, historian, orientalist, atheist, and politician. He was born at Craon, Anjou (today Mayenne) of...
