Ένα μεγάλο ζήτημα για τους μελετητές της Καινής Διαθήκης, είναι η περίφημη διχογνωμία του έτους γέννησης του Ιησού. Το κατά Ματθαίον σημειώνει για τον Ηρώδη τον Μέγα πώς πέθανε περίπου τον 24ο χρόνο βασιλείας του αυτοκράτορα Αύγουστου – το 4 πΚΕ (προ Κοινής Εποχής), άρα ο Ιησούς γεννήθηκε πιο πριν. Ή πιστεύεται ακόμα νωρίτερα, δηλαδή τον 22o χρόνο βασιλείας του Αύγουστου, γιατί υπολογίζουν μερικοί τα δυο χρόνια που περίμενε ο Ηρώδης να σφάξει τα δίχρονα. Το κατά Λουκά μας λέει για μια «απογραφή» και η μόνη ιστορική απογραφή που έχει καταγράψει η ιστορία εκείνη την περίοδο, είναι του Κυρήνιου, περίπου τον 35ο χρόνο βασιλείας του Αύγουστου (6 ΚΕ). Είναι δυνατόν οι συγγραφείς των δυο αυτών ευαγγελίων, γράφοντάς τα από το 75-125 ΚΕ (περίπου) να αντιφάσκουν μεταξύ τους; Και οι άλλοι δυο ευαγγελιστές να μην τους διορθώνουν;
Του Νικόλαου Σκλαβούνου – M.Sc. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός – Ερευνητής Χριστιανικής ιστορίας και μυθοπλασίας
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Είναι πλέον αποδεκτό (πλην φονταμενταλιστών χριστιανών) ότι το πρώτο ευαγγέλιο που αναφέρθηκε σε κάποιον Ιησού – που εστάλη στην γη από τον θεό Γιαχβέ και σταυρώθηκε – ήταν το κατά Μάρκον. Και το τελευταίο δεν ήταν παρθενογένεση. Το πιο πιθανό είναι να βασίστηκε α) σε μια άλλη ιστορία (ίσως μυστικιστικό θεατρικό έργο), β) σε γραπτές ή προφορικές παραδόσεις πρόσφατων προφητών ή/και ιστορίες Εβραίων επαναστατών, γ) σε θεολογικό παρακλάδι του Ιουδαϊσμού που πίστευε σε έναν επουράνιο σωτήρα και μεσσία άγγελο] (αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία). Πέραν πάσης αμφιβολίας και το κατά Λουκά και το κατά Ματθαίον είχαν ως πρότυπο το κατά Μάρκον, μιας και το 65-85% του περιεχόμενού του βρίσκεται φράση προς φράση και με την ίδια σειρά στα ευαγγέλια του κατά Λουκάν και κατά Ματθαίον. Φράση προς φράση και ίδια σειρά, δεν σημαίνει λέξη προς λέξη. Ο κάθε συγγραφέας διορθώνει τον προηγούμενο, συνεπώς υπάρχουν λεκτικές διαφορές, προσθήκες, αλλαγές αλλά και αφαιρέσεις λέξεων.
Η ανάγνωση των κατά Λουκά και Ματθαίου, κάνει αμέσως ξεκάθαρο ένα πράγμα. Και οι δυο, βγαίνουν έξω από την διήγηση, στήνοντας ο καθένας την δική του μηχανή, ώστε να τοποθετήσουν τον Ιησού να γεννιέται στην Βηθλεέμ και να μεγαλώνει σε ένα ανύπαρκτο χωριό τον πρώτο αιώνα, την Ναζαρέτ. Ο συγγραφέας του κατά Ματθαίον (που έγραφε για τους Εβραίους) κάνει άνω κάτω την Παλαιά Διαθήκη και προσθέτει προφητείες για να καταστήσει την ιστορία του πιο θεολογική (τα λάθη του γενικά είναι πολλά και τραγικά, έως αστεία). Η απίστευτη ιστορία της σφαγής των νηπίων δεν συνέβη ποτέ μιας και α) ούτε ένας από τους δεκάδες ιστορικούς εκείνη την περίοδο έχει καταγράψει κάτι, β) καμία παράδοση δεν έχει κρατήσει ανάμνηση τέτοιου γεγονότος, γ) ο συγγραφέας γράφει πολύ μακριά από την Παλαιστίνη, δεν είναι Εβραίος και δεν έχει καμία πηγή, πλην των βιβλίων που έχει η βιβλιοθήκη που επισκέπτεται. Η μηχανή του Ματθαίου λοιπόν, βάζει τον Ιησού να γεννιέται κανονικά στην Βηθλεέμ, αλλά πρέπει να μεταναστεύσει και να μεγαλώσει στην Ναζαρέτ, γιατί ο κακός γιός του Ηρώδη (ο Αντύπας) είναι βασιλιάς. Στην αντίπερα όχθη, το κατά Λουκά διορθώνει τραγικά λάθη του Ματθαίου, δεν κάνει το λάθος να γράψει για σφαγή νηπίων και η δική του μηχανή, λέει πως ο Ιησούς γεννήθηκε σε στάβλο (στο Ματθαίου γεννήθηκε σε σπίτι). Αργότερα με την οικογένειά του έφυγαν από την «προφητική» Βηθλεέμ, πήγαν στην Ναζαρέτ και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η «απογραφή» είναι η εφεύρεση του κατά Λουκά, ώστε να μεταφέρει τον Ιωσήφ από το χωριό του την Ναζαρέτ, στην Βηθλεέμ για να «απογραφεί» και πάλι πίσω στην Ναζαρέτ. Το πόσο ιστορικά αστεία είναι αυτή η πρόταση της απογραφής είναι θέμα για μια ακόμα άλλη ιστορία. Η ουσία είναι πως α) η απογραφή του Κυρήνιου το 6 ΚΕ δεν συνδέεται με του Λουκά, είναι η μόνη που γνωρίζουμε και γι’ αυτό οι περισσότεροι κάνουν το λάθος να τις συσχετίζουν, β) για διαφορετική, προηγούμενη απογραφή εκείνη την περίοδο δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία και γ) είναι προφανής η «μηχανή» που στήνει ο συγγραφέας να τοποθετήσει τη γέννηση τον Ιησού από την Ναζαρέτ, στην Βηθλεέμ. Ο Ιωάννης αργότερα ως πιο έξυπνος (προφανώς έχοντας τα προηγούμενα ευαγγέλια στην κατοχή του) του δεν αναφέρει καμμιά Βηθλεέμ και δεν κάνει τέτοια λάθη. Συμπερασματικά ο Ιησούς στο κατά Λουκά, μπορεί να γεννήθηκε οποτεδήποτε.
Μα γιατί το κόλλημα με την Ναζαρέτ στα κατά Ματθαίον και κατά Λουκά ευαγγέλια; Η απάντηση είναι εύκολη. Ο Μάρκος κάνει το μεγάλο λάθος, να συσχετίζει το «Ιησούς ο Ναζαρηνός» (Μαρκ.1,24) με το ότι προέρχεται από κάποιο χωριό με παρόμοιο όνομα. Όμως οι Ναζαρηνοί δεν ήταν κάτοικοι της ανύπαρκτης, τότε, Ναζαρέτ, αλλά Ιουδαϊκό παρακλάδι, όπως οι Σαδδουκαίοι, Εσσηνοί, Φαρισαίοι, παρακλάδι των τελευταίων οι Ζηλωτές, οι Ισκαριώτες και πάει λέγοντας.
Ερωτήματα: γιατί οι χριστιανοί πατέρες τελικά υιοθέτησαν το σημερινό “μηδέν” ως έτος γέννησης του Ιησού; Γιατί δεν το έβαλαν 2-3-4 χρόνια πριν τον θάνατο του Ηρώδη ή στην απογραφή του Κυρήνιου; Δεν είχαν μαζί τους το ευαγγέλιο του Ματθαίου ή του Λουκά; Έκαναν λάθος υπολογισμούς; Δεν ήξεραν να διαβάζουν; Μήπως όμως… τα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, ΔΕΝ διαφωνούν, αλλά… «συμφωνούν» για το έτος γέννησης του Ιησού; Μήπως οι ευαγγελιστές τηρούν μια πολύ συγκεκριμένη «διάταξη»; Μήπως τελικά όλοι οι ευαγγελιστές βάζουν τον Ιησού να γεννιέται τον ίδιο χρόνο, τον 28ο χρόνο βασιλείας του Αύγουστου;
Για να δούμε. Η γέννηση του Ιησού τοποθετήθηκε 70 χρόνια πριν το μεγαλύτερο γεγονός του Ιουδαϊσμού, την καταστροφή του δεύτερου ναού, του μοναδικού τρόπου σωτηρίας των Εβραίων μέσω θυσιών στον ναό (βλ. Παλαιά Διαθήκη). Ο Μάρκος και οι υπόλοιποι γράφουν μετά το 70 ΚΕ, αφού αναφέρουν στα κείμενά τους την καταστροφή του ναού. Η ανάγκη δημιουργίας (από κάποιους) μιας νέας μεθόδου σωτηρίας των Εβραίων χωρίς την ανάγκη πλέον του ναού, είναι άμεση. Μα γιατί το 70;
Το 70 και το 72 (σε ηλιακό και σε σεληνιακό ημερολόγιο) είναι μια μοίρα μετάπτωσης των ισημεριών, με κύκλο περίπου τα 25200 χρόνια, άρα μια μοίρα είναι 70 χρόνια. Είναι ένα από τα μαγικά νούμερα της Παλαιάς Διαθήκης που εντοπίζεται εκατοντάδες φορές, η σημαντικότητα ορισμένων από αυτές αγγίζει την θεϊκή αναγκαιότητα. Ενδεικτικά αναφέρουμε την προφητεία του Ιερεμία των 70 χρόνων καταστροφής, την ανασύσταση της οποίας επί 7 πρότεινε ο Δανιήλ, για να φέρει τα γεγονότα κοντά στην δική του εποχή, στην επανάσταση των Μακκαβαίων, όπου ο Αντίοχος Δ΄ Επιφανής πραγματοποίησε «το βδέλυγμα της ερήμωσης» στον ναό, φράση που αναφέρεται μόνο τρείς φορές στην ΠΔ, και οι τρείς στον Δανιήλ. Ο Δανιήλ σπάει το 7×70 σε κομμάτια. To 70 είναι ένα προφητικό νούμερο που χρησιμοποιήθηκε συμβολικά σε καταστροφές και σε “αναστάσεις” του Εβραϊκού έθνους.
Το κατά Μάρκον, αμέσως μετά το γεγονός της πτώσης του δεύτερου ναού, μας γράφει γιατί έπρεπε να καταστραφεί και μας κάνει έναν χρονικό προσδιορισμό στο κεφάλαιο 13. Γράφει περιληπτικά:
<< Όταν δείτε το βδέλυγμα της ερήμωσης να στέκεται εκεί που δεν του ανήκει – ο αναγνώστης ας καταλάβει – τρέξτε στα βουνά >> .
Το κατά Μάρκον μας λέει στην «παρένθεσή» του, πηγαίνετε και διαβάστε Δανιήλ. Εμμέσως πλην σαφώς, η καταστροφή του δεύτερου ναού ήταν προδιαγεγραμμένη στην ΠΔ, κανένας δεν το κατάλαβε και το 70 ΚΕ είναι αριθμός κλειδί. Αν ήθελε ο οποιοσδήποτε να φτιάξει έναν «μεσσία» που να είναι ο «νέος ναός», με την καταστροφή του δεύτερου ναού να συμβαίνει τον 2ο χρόνο του Βεσπασιανού και «από την γέννηση του μεσσία να έχουν περάσει 70 χρόνια», ποιους ιστορικούς χαρακτήρες πρέπει να βάλει στην ιστορία, ώστε όταν μαρτύρησε να είναι παρόντες; O Ιώσηπος μας τα δίνει όλα. Αυτοί είναι ο Πιλάτος, ο Καϊάφας, ο Ιωάννης Βαπτιστής κλπ. Άρα ο Ιησούς γεννήθηκε τον 28ο χρόνο του Αύγουστου, το 1 πΚΕ (θυμίζω πως δεν υπάρχει έτος μηδέν) 70 χρόνια πριν την άλωση του δεύτερου ναού. Έτσι, το κατά Μάρκον δεν μας παραθέτει άμεσα τον παραπάνω ισχυρισμό, αλλά έμμεσα. Εύρηκα.
Για να δούμε και το κατά Ματθαίον.
Κάπου μεταξύ της γέννησης του Ιησού και της επιστροφής του από την Αίγυπτο, πέθανε ο Ηρώδης ο Μέγας και τον διαδέχθηκε ο γιός του. Πότε πέθανε ο Ηρώδης κανείς δεν ξέρει ακριβώς, αλλά αυτό θα πρέπει να συνέβη κάπου μεταξύ 1 και 5 πΚΕ. Κάποιοι μιλούν για το 4 πΚΕ, αλλά η εβραϊκή παράδοση αναφέρεται στο 1 πΚΕ. Ο Ιώσηπος μας γράφει ότι την ίδια χρονιά πριν πεθάνει ο Ηρώδης α) έγινε έκλειψη σελήνης, β) μετά έγιναν διάφορα χρονοβόρα γεγονότα και γ) μετά ήταν το Πάσχα. Το πρόβλημα είναι πως υπάρχει μια έκλειψη σελήνης το 4 πΚΕ, στις 13 Μαρτίου, στην Ιερουσαλήμ, στις 3:37 π.μ. και ήταν «μερική» και πολύ λίγο ορατή. Όμως με το πρόγραμμα της NASA βλέπουμε μια έκλειψη σελήνης το 1 πΚΕ, στις 10 Γενάρη, στην Ιερουσαλήμ, στις 2:05 π.μ., που ήταν ολική. Ο Ιώσηπος μάλλον αναφερόταν σε αυτή την έκλειψη και επιπλέον, το χρονικό περιθώριο από την έκλειψη μέχρι το Πάσχα ήταν μεγαλύτερο, συνεπώς χωράνε πολύ άνετα τα υπόλοιπα χρονοβόρα γεγονότα που περιγράφει ανάμεσα. Άλλωστε και η Εβραϊκή παράδοση συμφωνεί για το έτος θανάτου του Ηρώδη. Το 1 πΚΕ ήταν ο 28ος χρόνος βασιλείας του Αύγουστου, 70 χρόνια πριν την άλωση του 2ου ναού. Νέο Εύρηκα.
Για να δούμε το κατά Λουκά.
Όπως περιγράφηκε παραπάνω, η απογραφή είναι η μηχανή του Λουκά να μετακομίσει τον Ιησού από την Ναζαρέτ, στην Βηθλεέμ και πίσω. Η θέση διατυπώθηκε και αναλύθηκε παραπάνω. Ο Λουκάς μας γράφει όμως, πως, κατά το 15ο έτος βασιλείας του Τιβέριου, ο Ιησούς ήταν περίπου 30 ετών. Ακολουθεί ένας χρόνος διδασκαλίας, ενώ εκτελείται κατά το 16ο έτος βασιλείας του Τιβέριου, στα 30 του. Συνεπώς γεννήθηκε τον 28ο χρόνο βασιλείας του Αύγουστου, 70 χρόνια πριν την άλωση του δεύτερου ναού. Εύρηκα επί τρία.
Για να δούμε, τέλος, και το κατά Ιωάννη.
Ο Ιωάννης τοποθετεί χρονικά τον Μεσσία, αναφέροντας πως 46 χρόνια μετά τις εργασίες αναπαλαίωσης του δεύτερου ναού (που ξεκίνησαν το 19 ή 20 πΚΕ), ο Ιησούς ξεκίνησε την διδασκαλία του. Στον Ιωάννη η διδασκαλία του Ιησού διήρκησε τρία χρόνια (στα άλλα τρία ευαγγέλια διήρκησε 1 χρόνο), πεθαίνει στα 30 και μετρώντας προς τα πίσω ερχόμαστε πάλι στην γέννησή του, τον 28ο χρόνο βασιλείας του Αύγουστου, 70 χρόνια πριν την άλωση του δεύτερου ναού. Εύρηκα ξανά.
Για τα παραπάνω κάποιος μπορεί να προβάλει μια αντίρρηση εδώ και μια αντίρρηση εκεί, όμως αν θέλει κάποιος να λάβει υπόψιν του ένα γενικό σύνολο κάτω από μία αυστηρά θεολογική σκοπιά, εντός των στατιστικών ανοχών λάθους και να βγάλει το καλύτερο συμπέρασμα, μόνο μια είναι η απάντηση:
Οι θεολόγοι του Χριστιανισμού ήξεραν πολύ καλά τι έγραφαν και οι σκοποί τους ήταν ξεκάθαροι. Με την άλωση της μοναδικής μεθόδου σωτηρίας των Εβραίων, του δεύτερου Ιουδαϊκού ναού δηλαδή, έπρεπε να συσχετιστεί η νέα εναλλακτική λύση με την Παλαιά Διαθήκη ώστε να την εκπληρώσει και να την αναπληρώσει. Ο σωτήρας Ιησούς, απεσταλμένος του θεού, «επαληθεύει» στίχους της κακομεταφρασμένης Παλαιάς Διαθήκης των εβδομήκοντα (πάλι 70) και όχι της γνήσιας. Εκπληρώνοντας πολύ σημαντικά αριθμητικά «σημεία» της Εβραϊκής θρησκείας, ένα εκ των οποίων και το 70.
Λίγα ακόμα σημαντικά “εβδομήντα” του εβραϊκού γίγνεσθαι εκείνης της περιόδου είναι: Τα μέλη του τότε ιερού συνεδρίου ήταν εβδομήντα, τα έτη ζωής του βασιλιά Δαβίδ ήταν εβδομήντα και τέλος, η χρονική διάρκεια από την καταστροφή του πρώτου ναού μέχρι την ανέγερση του δεύτερου ήταν εβδομήντα χρόνια. Ο Ιησούς είναι ο νέος ναός, απόγονος του Δαβίδ και ήλθε να κυβερνήσει τον κόσμο.
ΟΠΕΡ ΕΔΕΙ ΔΕΙΞΑΙ
