Ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης (1942-1998) υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες φιλοσόφους του 20ου αιώνα. Είναι γεγονός ότι η αυτοθέλητη εξαφάνισή του την 1η Ιουνίου του 1998 και η εύρεση της σορού του επτά χρόνια αργότερα σε βουνοκορφή του Ταϋγέτου, ενίσχυσαν τον “μύθο” του στρέφοντας πολλούς συμπολίτες μας στη μελέτη του εξαιρετικά ενδιαφέροντος έργου του.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι ευρέως γνωστό το γεγονός πώς ο Λιαντίνης υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής και ως διδάσκων καθηγητής φιλοσοφικής. Τα μαθήματά του, εντός και εκτός των πανεπιστημιακών αιθουσών, έλκυαν πάντα το ενδιαφέρον του ακροατηρίου του. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πώς αρκετές από αυτές τις διαλέξεις έχουν μαγνητοσκοπηθεί και μπορεί κανείς σήμερα να τις αναζητήσει στο διαδίκτυο.
Και κάπου εδώ φτάνουμε στο σημείο που συνδέει τον καθηγητή με το ερευνητικό πεδίο του Μυθικισμού. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μαθήματός του στο Μαράσλειο Διδασκαλείο (27/5/1998) και μέσα από συζήτηση που ανοίγει με φοιτητές του, ο Λιαντίνης συμφωνεί με την άποψη που θέλει τον χριστιανισμό ως “την τελευταία ειδωλολατρική επιβίωση”, αναφερόμενος στα δάνεια που πήρε η ευαγγελική ιστορία του Ιησού από προγενέστρες πολυθεϊστικές παραδόσεις της Μεσογείου. Αναλύοντας τη σκέψη του και στηριζόμενος στο θρησκευτικό συγκρητισμό, κάνει ιδιαίτερη μνεία στη σχέση που συνδέει τον Ιησού με θεότητες όπως ο Άδωνις και ο Μαρδούκ των Ασσυρίων.
Ακούστε τον Δημήτρη Λιαντίνη να εκφράζει Μυθικιστικές απόψεις πατώντας εδώ.
