Εδώ και αρκετά χρόνια θεωρώ τον Χιλιασμό (την θρησκεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά τέλος πάντων) τον σκληρό πυρήνα του Χριστιανισμού. Του Χριστιανισμού των πρώτων χριστιανών, όπως και οι ίδιοι, άλλωστε, υποστηρίζουν. Εδώ στη Βέροια κατασκευάζεται ιερό αυτής της θρησκείας. Το τελευταίο καιρό εμφανίζουν κινητικότητα σε σχέση με την διάδοση του θρησκευτικού τους πιστεύω. Προχθές είδα ένα μικρό σταντ στην οδό Βενιζέλου, πάντα στη Βέροια, και έπεσε το μάτι μου σε έναν τίτλο ενός φυλλαδίου που μοίραζαν. Τους ρώτησα πόσο κόστιζε το έντυπο μου είπαν δωρεάν, το πήρα κι έφυγα.
Του Νίκου Χατζηευστρατίου
Ο τίτλος που με ιντρικάρισε ήταν «Υπήρξε πράγματι ο Ιησούς;» Το ερώτημα ταλανίζει εδώ και μια δεκαπενταετία όλους τους Χριστιανούς. Η έλευση του διαδικτύου απελευθέρωσε ερωτηματικά και απαντήσεις πάνω σε θέματα στα οποία ήταν δύσκολο να έχεις προσπέλαση μέχρι τότε οπότε οι ερωτήσεις πήραν γρήγορα απαντήσεις και αυτές με τη σειρά τους απέκτησαν ισχυρούς και τεκμηριωμένους αντιλόγους. Είμαι πια βέβαιος ότι η επόμενη γενιά κληρικών θα διερευνά Χριστιανισμό χωρίς Χριστό με σάρκα και οστά. Οι καιροί, βλέπεις…
Τελικά και επί της ουσίας οι συμπαθείς μάρτυρες δεν έλεγαν τίποτε καινούριο. Τέσσερεις συγγραφείς του 1ου αιώνα και το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ του 4ου ήταν οι βασικές αναφορές τους. Αυτή η διένεξη έχει πάρει τέλος ήδη εδώ και δέκα χρόνια. Το ισχυρότερο άλλωστε στοιχείο υποστήριξης της Ιστορικότητος του Ιησού είναι η Φλαβιανή Μαρτυρία. Ένα απόσπασμα από τους Ιουδαϊκούς Πολέμους του Ιώσηπου (127 λέξεις όλες κι όλες) το οποίο αποδεικνύεται γλωσσολογικά και εννοιολογικά ότι είναι εμβόλιμο. Όσο για τις αναφορές στους Πλίνιο τον Νεότερο, Σουητώνιο και Τάκιτο, αυτοί μιλούσαν για Χριστιανούς και όχι για Χριστό (ή τον Χρήστο του Σουητώνιου).
Τα πρόσθετα στοιχεία που βρήκα ήταν λόγια σοφών ανθρώπων. Ο ένας ήταν ο Αϊνστάιν και για τους άλλους έψαξα στο διαδίκτυο.
Μάικλ Γκραντ: Η πιο ενδιαφέρουσα αναφορά που βρήκα ήταν για έναν μελετητή με όνομα που μοιάζει μ΄αυτό. Είναι o Michael Grant CBE (21 /11/ 1914 – 4 /10/ 2004). Η ιδιότητα που του αποδίδεται στην Wikipedia είναι classicist και numismatist. Νομισματολόγος και μελετητής της κλασικής αρχαιότητας. Σταδιοδρόμησε σε αρκετές χώρες της Μ. Ανατολής σαν καθηγητής και μια από τις κύριες συνεισφορές του ήταν και η μετάφραση στα Αγγλικά Λατίνων συγγραφέων του πρώτο αιώνα μεταξύ των οποίων και ο Τάκιτος και η εκλαΐκευση της ιστορίας εκείνης της περιόδου . Εκείνο που του πιστώνεται είναι η απροθυμία του να θυσιάσει την ιστορική ακρίβεια προς όφελος της διάδοσης της γνώσης. Τα βιβλία που έγραψε αφορούσαν προσωπικότητες που έζησαν εκείνη την περίοδο. Καίσαρας. Κλεοπάτρα πχ.
Ο άνθρωπος αυτός αναφέρεται στο φυλλάδιο ως «ιστορικός και ειδήμων στο Αρχαίο Κλασικό Πολιτισμό». Το κείμενο που του αποδίδεται έχει ως εξής:
Αν εφαρμόσουμε την Καινή Διαθήκη, όπως άλλωστε οφείλουμε να το κάνουμε τα ίδια κριτήρια που εφαρμόζουμε σε άλλα αρχαία συγγράμματα με ιστορικό υλικό, τότε δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξη του Ιησού, ακριβώς όπως δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπήρξαν τόσα και τόσα ειδωλολατρικά πρόσωπα των οποίων η ιστορικότητα δεν αμφισβητείται ποτέ.
Η αντίρρηση πάνω στο συγκεκριμένο συλλογισμό προέρχεται από την ίδια την ιδιότητα αυτού που την είπε. Ένας ιστορικός που δεν δέχεται να θυσιάσει την ιστορική ακρίβεια προς όφελος σκοπιμοτήτων αρνείται να παρέχει ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν τον ισχυρισμό του και αρκείται σε έναν συλλογισμό και στην παραίνεση να «δούμε την Καινή Διαθήκη σαν ιστορικό κείμενο». Βέβαια η ιστορία της Καινής Διαθήκης (που πήρε την σημερινή μορφή της το πρώτο μισό του 4ου αιώνα) μας λέγει πως ως απόκτησε μορφή διήγησης ιστορικών γεγονότων όταν ο Ευσέβιος επεξεργάστηκε συμβολικά κείμενα χωρίς συνοχή προσαρμόζοντάς τα πάνω στον ιστορικό καμβά που του έδωσε το έργο του Ιώσηπου. Με απλά λόγια ο (τελικός) συγγραφέας της Καινή Διαθήκης έκανε ότι ακριβώς και ο Grant. Συνέγραφε Ιστορική μυθιστοριογραφία χωρίς, αλίμονο, τον σεβασμό στα γεγονότα που επεφύλασσε ο Grant.
Ρούντολφ Μπούλτμαν. Βρέθηκε λήμμα με τα στοιχεία Rudolf Karl Bultmann (20August 1884 – 30 July 1976) . Όντως υπήρξε ένας σημαντικός Λουθηρανός θεολόγος και ίσως ο σημαντικότερος του 20ου αιώνα. Το ενδιαφέρον στην όλη ιστορία ότι αμέσως μετά το πολύ σύντομό του βιογραφικό υπάρχει μια σημαντική αναφορά στο έργο του. Μεταφράζεται: «Ο Μπούλτμαν είναι γνωστός για το πιστεύω του πως η ιστορική ανάλυση της Καινή διαθήκης είναι μάταια και ανώφελη δεδομένου ότι η πρώιμη χριστιανική βιβλιογραφία δείχνει μικρό ενδιαφέρον στην ακρίβεια συγκεκριμένων τοπωνυμίων. Ο Μπούλτμαν υπεστήριζε πώς το θέμα είναι το «τι» και όχι το «πως» του Ιησού, που σημαίνει νοιάζει μόνον ότι ο Ιησούς υπήρξε , δίδαξε και πέθανε κι όχι τι συνέβη κατά τη διάρκεια της ζωής του». Βολικό. Γιατί αν αρχίσεις να ψάχνεις τοπωνύμια αλλά και ονόματα ανθρώπων πέφτεις πάνω σε πολύ περίεργους συμβολισμούς και συμπτώσεις.
Εν πάση περιπτώσει το quote που αποδίδει το φυλλάδιο στον Rudolf Karl Bultmann είναι το εξής : «Η όποια αμφιβολία σχετικά με την ύπαρξη του Ιησού είναι αβάσιμη και δεν αξίζει να την αντικρούσουμε. Κανένα εχέφρον άτομο δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Ιησούς είναι ο Ιδρυτής του ιστορικού κινήματος το οποίο εκπροσωπούνταν κατά το πρώτο ευδιάκριτο στάδιό του, από την παλαιότερη παλαιστινιακή κοινότητα» Δεν αξίζει να την αντικρούσουμε; Εχέφρον άτομο; Είναι αυτά επιχειρήματα από ένα επιστήμονα; Όσον αφορά στην πρώτη παλαιστινιακή κοινότητα δεν έχει παρά να ρίξει κανείς μια ματιά στην διεξοδική ιστορική ανάλυση της προς Γαλάτας επιστολής. Τα συμπεράσματα είναι καινοφανή αρκεί να τα δει κανείς με μια σχετική ψυχραιμία.
Ο Γουίλ Ντυράν (William James Durant, 5 Νοεμβρίου 1885 − 1 Νοεμβρίου 1981), ήταν παραγωγικός Αμερικανός συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος (EλλWikip). Στο φυλλάδιο του αποδίδονται τα εξής: «Το να επινόησαν λίγοι απλοί άνθρωποι, μέσα σε μια γενιά μια τόσο ισχυρή και ελκυστική προσωπικότητα, μια τόσο υψηλή ηθική και ένα τόσο εμπνευσμένο όραμα περί αδελφοσύνης των ανθρώπων θα ήταν θαύμα πολύ πιο απίστευτο από οποιοδήποτε άλλο αναφέρεται στα ευαγγέλια.»
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η επινόηση της προσωπικότητας του Ιησού δεν ήταν κάτι που έγινε από την μια γενιά στην άλλη. Ο μύθος του θεανθρώπου που γεννιέται από παρθένα την 25η Δεκεμβρίου, μεγαλώνει σαν παιδί θαύμα, στην ενηλικίωσή του διδάσκει και κάνει θαύματα (ή άθλους), αποκτά δώδεκα μαθητές, σταυρώνεται και μετά ανασταίνεται, την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε ο Ιησούς μετρούσε ήδη 1000 χρόνια στην Μεσογειακή λεκάνη. Κι όχι μόνον. Είχε προσαρμοσθεί στους πολιτισμούς των λαών της. Πότε σαν Όσιρις, πότε σαν Διόνυσος, Μίθρας, Ηρακλής, Άδωνις αλλά και θεοποιημένος Ιούλιος Καίσαρας. Αυτό που έκανε η τότε Ιουδαϊκή διανόηση, όχι κάποιοι «απλοί άνθρωποι» τελικά, δεν ήταν τίποτε άλλο από την κατασκευή ενός μυθικού εποικοδομήματος που ενέτασσε το ατίθασο έθνος των Ιουδαίων στην πραγματικότητα εκείνης της περιόδου. Ο Ιησούς δηλαδή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια ακόμη μυθική φιγούρα της εποχής του συγκρητισμού. Όσον αφορά τέλος στο όραμα της αδελφοσύνης των ανθρώπων αυτό χρειάστηκε αρκετούς αιώνες ακόμη για να μορφοποιηθεί.
Δεν είχαμε να κάνουμε με θαύμα λοιπόν αλλά με το αποτέλεσμα φιλοσοφικών αναζητήσεων και πολιτικών επιλογών που δοκιμάσθηκαν βελτιώθηκαν ή απορρίφτηκαν επί αιώνες. Άλλες φιγούρες ημιθέων ξεχάστηκαν ή ακόμη και απορροφήθηκαν από αυτήν του Ιησού Χριστού με επιβιώσεις τους ορατές ακόμη και σήμερα στους διάφορους Χριστιανισμούς.
Τελευταίος αναφερόταν ο Αινστάιν. Του αποδίδεται το παρακάτω: «Αναμφίβολα! Δεν Γίνεται να διαβάσει κάποιος τα Ευαγγέλια και να μη νοιώσει ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικά παρών. Η προσωπικότητά του αντηχεί σε κάθε λέξη. Κανένας μύθος δεν μπορεί να είναι τόσο ζωντανός» Μια πραγματικά ευφυής υπεκφυγή! Δεν αναφέρεται σε ιστορικό πρόσωπο αλλά σ΄έναν ζωντανό μύθο που είναι «πανταχού παρών». Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Εξακολουθώ να θεωρώ τους Μάρτυρες του Ιεχωβά σκληροπυρηνικούς Χριστιανούς. Ελάχιστες από τις κοινωνικές τους συμπεριφορές με ενοχλούν. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
