“Όποιος εμπορεύεται ή καπηλεύεται ιερά κειμήλια και μυθώδεις διηγήσεις του Χριστού, των οποίων η πλαστότητα είναι προφανής, δεν ανήκει στο πλήρωμα της Εκκλησίας”. Τάδε έφη ο επίσκοπος Αμορίου Νικηφόρος της μονής Βλατάδων, μιας εκ των τριών μονών της Θεσσαλονίκης που υπάγονται στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Με τον τρόπο αυτό, κύκλοι που απηχούν απ’ ευθείας τις θέσεις του πατριάρχη Βαρθολομαίου, πραγματοποιούν για πρώτη φορά παρέμβαση κατά του Κυριάκου Βελόπουλου, αναφορικά με την περιβόητη υπόθεση των “Επιστολών του Ιησού“. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τη δημοσιοποίηση του σχετικού θέματος, το πατριαρχείο επιλέγει να κάνει μία τέτοια παρέμβαση σε μία όχι και τόσο τυχαία χρονική στιγμή, όπου το κόμμα του κ. Βελόπουλου βρίσκεται κοντά στο να εισέλθει στη Βουλή. Υπάρχουν σαφώς λόγοι πολιτικοί και γεωστρατηγικοί για όλα αυτά (βλ. τις σχέσεις πατριαρχείου και αγ. όρους, ο ρωσικός παράγοντας και οι διενέξεις με το Φανάρι κτλ), τους οποίους υπάρχουν ειδικότεροι από εμάς για να αναλύσουν επαρκώς.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στον επίσκοπο Αμορίου, που συνέχισε τις σκέψεις του έχοντας ακόμα πιο κριτική στάση απέναντι στις αιτιάσεις Βελόπουλου για τα υποτιθέμενα κείμενα της πρωταγωνιστικής φιγούρας του χριστιανισμού που “διασώζονται” στο αγ. όρος: “Έχουμε καθήκον να παραμένουμε πιστοί στη διδασκαλία, χωρίς να παρασυρόμεθα από ψευδαδέλφους που δυστυχώς και στην εποχή μας προβάλλουν ως αληθή τα κίβδηλα και πλαστά. Όποιοι, είτε παρουσιάζοντας και προωθώντας μυθώδεις διηγήσεις ως εκπορευόμενες από τον ίδιο τον Χριστό, είτε επικαλούμενοι δήθεν ιερά κειμήλια, των οποίων η πλαστότητα είναι προφανής, θέτουν τον εαυτό τους εκτός του πληρώματος της Εκκλησίας”. Ο Νικηφόρος δεν σταμάτησε εκεί: “Ο, τι είναι αληθινό και γνήσιο παρεδόθη από τους Αποστόλους και διεσώθη εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κανείς, λοιπόν, δεν δύναται να επικαλείται ψευδή στοιχεία όπου στις ημέρες μας μπορεί να καθίστανται ακόμη και προϊόντα εμπορίας και καπηλίας, ενίοτε ακόμη και προεκλογικής, εις βάρος των απλών ανθρώπων”.
Όλα όσα διαβάσαμε παραπάνω θα ήταν απολύτως άξια σεβασμού έαν και εφόσον ο πομπός του μηνύματος δεν χαρακτηριζόταν από υψηλές δόσεις… υποκρισίας (έχει λερωμένη τη φωλιά του, κατά το κοινώς λεγόμενον). Γιατί πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την εκκωφαντική σιωπή της Ορθόδοξης εκκλησίας, είτε αυτή αφορά το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, είτε την Εκκλησία της Ελλάδος, μπροστά στην κατασκευή, εμπορία και διακίνηση κυριολεκτικά δεκάδων ακόμη υποτιθέμενων “κειμηλίων του Ιησού”, που εδώ και αιώνες, κυριολεκτικά, περιφέρονται από χώρα σε χώρα της Ευρώπης, καθιστώντας τους εκκλησιαστικούς παράγοντες-διακινητές τους πλουσιότερους;
Είναι άραγε ο Κυριάκος Βελόπουλος λιγότερο πιστός, κατά τα λεγόμενα του Νικηφόρου, σε σχέση με όσους από τον 4ο περίπου μεταχριστιανικό αιώνα και εξής διακινούν και εμπορεύονται υποτιθέμενα αντικείμενα που σχετίζονται με τον Ιησού, με απώτερο στόχο να εδραιωθεί η ιστορικότητα του τελευταίου στις συνειδήσεις των πιστών; Για ποιον λόγο να είναι προφανής η πλαστότητα των “επιστολών του Ιησού” του Βελόπουλου και να μην είναι το ίδιο προφανής η πλαστότητα αντικειμένων όπως η Σινδόνη του Τορίνο, το Σουδάριο του Οβιέδο, κομμάτια από το “τίμιο ξύλο”, το ακάνθινο στεφάνι, η λόγχη του Λογγίνου, η ιερά κλίμακα ή τα κομμάτια από τα… δώρα των μάγων (!) που εκτίθενται μέχρι και σήμερα στη μονή του αγίου Παύλου στο άγιο όρος (βλ. την κεντρική φωτογραφία του παρόντος άρθρου); Υπάρχει για τον Νικηφόρο κάποιο αντικείμενο που να σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με τον Ιησού το οποίο παραδόθηκε στους Αποστόλους και η Εκκλησία να το θεωρεί στις μέρες μας αυθεντικό; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Όλα τα προηγούμενα αποτελούν εύλογες απορίες για κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο που γνωρίζει πώς η κάθε είδηση και η κάθε δήλωση πρέπει πάντα να φιλτράρεται και να αξιολογείται σε πολλαπλά επίπεδα.
Έλληνες Μυθικιστές, 30/6/2019
